Rollage yn Astyr - Original RPG

Iggy_the_Mad

Pre-Rollage

*1 – Wyspa na której stworzono czas w Aeroth.
*2 – Biblioteka zawierająca książki mówiące o całej historii Aeroth – tej która się wydarzyła oraz ma dopiero wydarzyć, oraz wszystkie inne możliwe warianty w innych liniach czasowych. Dostęp do ksiąg mają tylko wybrańcy oraz bogowie.
*3 – Czas w Aeroth płynie inaczej w stosunku do innych światów. Jeszcze dziwniej zachowuje się dla przybyszy z innych światów, wydłużając (lub skracając) ich średnią życia oraz proces starzenia się proporcjonalnie do różnicy biegu czasu pomiędzy Aeroth a światem przybysza.

_____
Rollage Time

_____
Wyzwolenie od demona

Nie wiem, jak długo siedziałem w tym przeklętym Malsivirze... każdy dzień z demonem kontrolującym moje ciało, każde moje akcje a nawet myśli, zdawał się być wiecznością. Demon zdawał się owinąć cały Malsivir wokół swojego, a raczej mojego, palca.

Ostatnimi dniami jednak 'Lord', jak się kazał nazywać, zdawał się być zakłopotany. Pomimo tego, iż panowała tu władza absolutna, działo się powoli coś wbrew Jego woli ostatecznej. Lordowie piekieł, rozgniewani tym, że przypadkowy demon podbił ich główny przyczółek w Astyrii, postanowili go odbić.

Na daną chwilę, siła 'Lorda' pozwalała mu na kontrolę całych legionów poddanych. Nigdy w moim życiu nie miałem koszmarów nawet do tego podobnych. Nieskończone ilości demonicznych sług wylały się z Piekielnej Szczeliny i podjęły brutalną walkę ze swoim własnym rodzajem - walkę bardziej brutalną nawet od tej, którą podejmują z paladynami ze wschodu.

Porażka Lorda była nieunikniona, obaj ledwo uszliśmy z życiem. Po raz pierwszy od dłużej nieokreślonego czasu byłem bardziej świadomy wydarzeń. Wola Lorda była osłabiona, co dało mi nadzieję - nadzieję na wolność. Moje ciało niestety też było osłabione. Demon po raz pierwszy od dłuższego czasu był zmuszony do upolowania zwierzyny na własną rękę. Czuć mogłem jego wściekłość i upokorzenie, niewyobrażalne.

Los był po naszej stronie. Nie musieliśmy długo błądzić po nieznanych bagnach w które uciekliśmy, by znaleźć pożywienie. Demon wyczuł krew zwierzęcia na znaczną odległość. Po drodze jednak napotkaliśmy jakiegoś śmiertelnika - biedny jego los. Demon zawył swym przeraźliwym głosem by go ogłuszyć, następnie zadając dwa ciosy mieczem przez jego niczego nieświadome ciało. Gdy padł na ziemię jeszcze żył, lecz los jego był nieunikniony. Ku mojemu zdziwieniu zauważyłem przy nim dwie bardzo znajome przedmioty. Moje przedmioty. Demon był osłabiony, udało mi się więc nakłonić go do zebrania ich. Tak, to była moja piersiówka wszystkich smaków... oraz nierozłączny topór, Szatap. Wredny może był, lecz życie nam raz ocalił, nie mogłem go zostawić na pastwe przypadkowych włóczykijów. Jakaś część mnie czuła współczucie dla elfa, który leżał na ziemi, czekając na śmierć. Demon ruszył po chwili, po żarcie. Elfów nie zwykł jadać, smakują obrzydliwie.

Po dotarciu na miejce znalazł zranionego jelenia. Głód zaślepiał jego zmysły, co okazało się mi sprzyjać. Niezauważywszy pobliskiego łowcy demon rzucił się na zwierza. Człowiek który go upolował jednak nie godził się z dobrowolnym oddaniem zwierzyny. Nastała walka. Ku memu zdziwieniu, demon który tak niedawno temu budził terror nawet w piekielnej Malsyvirii, nie był teraz w stanie nawet pokonać zwykłej człeczyny. Przez jego wściekłość byłem jednak wstanie zobaczyć, iż przeciwnik zdawał się znać na magii kapłańskiej. Podczas walki spróbował przeprowadzić egzorcyzm. Silnym kapłanem nie był, gdyby demon był w pełni formy, szanse na skuteczność egzorcyzmu wynosiłyby zero. Teraz aczkolwiek demon był u skraju wyczerpania, zezwalając kapłanowi na skuteczne wygnanie go z mojego ciała.

Ulga była nie do opisania. Od wielu lat nie czułem swego ciała jako swoje własne. Niestety tak dawno nie miałem okazji go używać, iż zapomniałem jak się poruszać. Padłem pół-przytomny na ziemię, kapłan nie raczył jednak pomóc, przynajmniej nie pamiętam. Zanim straciłem przytomność do końca, poczuć mogłem dziwną energię przy ziemi gdzie upadł miecz.

Nie dane mi wiedzieć już jednak, iż demon we mnie nie postanowił mnie porzucić. Wygnany został z mego ciała w powietrze, gdzie resztką sił został zmuszony do przyjęcia innego ciała bądź przedmiotu. Nie miał dużo czasu, najbliższą rzeczą był miecz, zdobyty w walce z Wyższym Paladynem. Na nieszczęście 'Lorda', miecz ten był zbudowany specjalnie w celu uwięzienia w nim duszy, tak więc demon utknął wewnątrz ostrza, bez możliwości ucieczki.

_____
"Vivienn? Is that you?"

"Gdy się obudziłem, znajdywałem się w jakiejś jaskini. Nie wydawało mi się, aby była zamieszkiwana przez ludzkiego wędrowca, gdyż była stanowczo za niska. Dodatkowo, nie było ani śladu ogniska lub czegokowleik. Moje ubranie zdawało się być poszarpane nieco przez kły. Zaczynałem się powoli zastanawiać, czy nie jestem duchem -- ale nie, to czym się poruszałem to było moje fizyczne ciało. Po raz pierwszy od ponad roku było ono moje własne, niczyje inne. Pomimo tego, że nie wiedziałem gdzie jestem, byłem szczęśliwy, że byłem wolny.

Po dluższej chwili sprobowałem się ruszyć i wyjść na zewnątrz. Jaskinia nie była głęboka, lecz wciąż byłem osłabiony. Kilkanaście minut mi zeszło by zrobić kilka kroków. Gdy dopełzłem do wyjścia, okazało się, że było już późne popołudnie. Kaplan zdawał się mnei zostawić na pastwę losu. Nie dziwię mu sie w sumie. Kto by chciał mieć cokolwiek wspólnego z osobą, która może nie mieć psychiki? Tak, niewiele mi brakowało już do totalnego obłędu. Prawdę mówiąc, sam sobie dziwię, iż byłem w stanie wytrwać tak długo. Stojąc tak oparty o skały spoglądając na niebo przez drzewa uśmiechnąłem się do siebie. Tak stojąc, poczułem coś wilgotnego, tyrpającego mnie w nogę. Gdy się obejrzałem, zobaczyłem białą wilczycę u mego boku. Nie wiem czy powinienem byc wystraszony czy nie, lecz w porównaniu tym co przeszedłem, zwisał mi los czy miałem być pożarty czy nie. Wilczyca jednak nie wydawała się być głodną. Wpatrywała się we mnie bez przerwy. Osunalem sie ze sciany i usiadlem, drapiąc ją za uchem. Wspomnienia sprzed lat zaczęły wypływać mi przed oczy. Dwóch wilkołaków mieliśmy wtedy w druzynie... a nie, jeden z nich był wilkiem... natomiast Vivi... Ta wilczyca bardzo mi o niej przypomniała. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy to nie ona, zesłana tutaj przez boginię by mnie ocalić od pewnej śmierci. Przyjrzałem się jej uważnie. W końcu zaryzykowałem pytanie. "Vivienn? Czy to Ty?" Oczy zwierzęcia wpatrywały się we mnie... Widać w nich było iskierki świadczące o nieprzeciętnej inteligencji... To musiała być ona!

Nie minęło wiele czasu, zanim się dowiedziałem iż nie była to prawdziwa Vivi. Zachowanie wilczycy mi jedynie bardzo o niej przypomniało, byłem zbyt podatny na emocje co sprawiło, że tak myślałem. Wilczycy jednak się spodobało imię, więc postanowiłem kontynuować nazywanie ją Vivi, ku honorze kapłanki. Wilczyca chyba się przywiązała do mnie, tak jak ja do niej. Nie wiem dlaczego, ale od tej pory nie odstępywała mi na krok. Nie dane mi bowiem jednak wiedzieć, że wyciągneła mnie spośród jej zgłodniałego stada, które ją za ten czyn wygnało.

Od tej pory włóczymy się razem po lesie, walcząc o przetrwanie, bowiem jestem jeszcze zbyt słaby by powrócić do cywilizowanego świata... pytanie tylko, czy mam taką potrzebę? Dzicz zapewnia mi wszystko, co potrzebne do życia."

Od tej pory kontakt Toma z jego starymi bogami odnowił się, będąc wcześniej blokowany przez demona. Tom najbardziej ceni boginię życia i światła, Ceo, oraz jej siostry, bogini wojny, do których często zwraca się bezpośrednio o pomoc w walce.

Iggy_the_Mad

Iggy_the_Mad

Po odkryciu i osiedleniu się w Morlag-Zhar, starej wieży zawieszonej pomiędzy planami, Tom na nowo odnalazł sens życia. Przywłaszczył on sobie tą wieżę, a ona ugościła go. Udostępniając trochę miejsca Ravowi, razem badali stare sekrety wieży.

Z czasem Tom odkrył coś, czego nie spodziewał się zastać. Wrota wymiarowe zdolne do międzyświatowej podróży. Przeraziło go to lecz jednocześnie zafascynowało. Tom postanowił wrócić do swego świata zwanego Nethamarem, aby stwić czoła nękającym go pytaniom. Tygodnie prawie nieustannej pracy zajęły przygotowania do otwarcia wrót. Wkrótce stanęły one otworem, a Tom przeszedł przez wrota.

Na długi czas, Tom zapomniał o Astyrii.